ΕΔΩ Η ΑΡΧΗ
Μιαν φορά, θυμάμαι ήταν απόγευμα και εγώ, το πρωί στο σχολείο θέλοντας να πειράξω ή να τιμωρήσω την δασκάλα που με είχε βάλει τιμωρία, επειδή δεν μπορούσα να προφέρω σωστά κάποια σύμφωνα, ακόμα το έχω αυτό το πρόβλημα, με την μόνη διάφορα ότι τώρα δεν με ενοχλεί ούτε στο τόσο. Της έβαλα στο συρτάρι της έδρας μιαν μεγάλη αράχνη… ήξερα πόσο έτρεμε τις αράχνες. Το αποτέλεσμα? Η δασκάλα μόλις άνοιξε το συρτάρι να πάρει το βιβλίο της, ακούμπησε την αράχνη και ευθύς βγήκε από την τάξη αλαλάζοντας σαν τους ινδιάνους που βλέπουμε σήμερα στην τηλεόραση. Να εγώ το μεσημέρι στο σπίτι με μιαν επιστολήν δύο επί δύο, στην οποία τονίζονταν << η αχαρακτήριστη συμπεριφορά του μαθητή Λάμπρου, ο όποιος ετρόμαξε την δασκάλαν του σε τέτοιον βαθμών που δεν εμπήκε στην σχολικήν αίθουσα όλην την υπόλοιπην ημέραν >> … την παρέδωσα ο ίδιος σφραγισμένη στην μητέρα μου. Εκείνη μόλις την διάβασε, κρυφογέλασε, ενώ μου είπε χαρακτηριστικά… δώσε την στον πατερά σου το απόγευμα…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου