ΟΙ ΑΖΟΡΕΣ ΝΗΣΟΙ 1

 ΕΔΩ Η ΑΡΧΗ
 

Ο κύριος της Γης

Βρισκόμαστε  σε μια πολιτεία διαλυμένη από τον διαρκεί  πόλεμο και τα διάφορα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν, αυτά ήταν χημικά, ραδιενεργά και διαφόρων άλλων ειδών όπλα. Κάπου εκεί  υπάρχει ένας νεαρός μονάχος που προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο τώρα που ο πόλεμος έχει πλέον τελειώσει… είναι ντυμένος με κουρέλια, πολλές μέρες νηστικός και δεν ξέρει τι έχουν απογίνει οι δικοί του. Ψάχνει να τους βρει μέρες τώρα μέσα στα χαλάσματα… ενώ συγχρόνως κρύβεται και από τους, ο θεός να τους κάνει νικητές αυτού του ολέθριου πολέμου. Τίποτα δεν έχει απομείνει όρθιο, μόνον ερείπια και στάχτες. Μερικά οικήματα ακόμα καίγονται και καπνίζουν, ξαφνικά ακούει φωνές σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει… είναι εκείνοι, πρέπει να τρέξει, πρέπει να κρυφτεί, που όμως? Κάνει να ξεκινήσει προς κάτι μπάζα που κάποτε ήταν ένα σπίτι. Είναι όμως τόσο κουρασμένος, τόσο αδύναμος… κάνει λίγα βήματα και πέφτει πάνω στα τσιμεντένια χαλάσματα… η τελευταία σκέψη που κάνει είναι ότι τώρα θα έχει το τέλος όσων έχει δει στα ερείπια. Εντωμεταξύ φτάνουν και οι άλλοι. –να άλλος ένας, των περικυκλώνουν, τους ακούει μα δεν μπορεί να κουνηθεί, νιώθει τα μέλη του τόσο βαριά…

Ο πρώτος από τους << στρατιώτες>> τον έχει φτάσει και τον κλώτσα με δύναμη. Μια φωνή πόνου βγαίνει από τα χείλη του. –ποιος αναθεματισμένος άφησε εδώ αυτό το τσιμεντένιο άγαλμα? Που να τον πάρει? Πάει.. έσπασα όλα τα δάχτυλα του ποδιού μου… εντωμεταξύ οι υπόλοιποι γελούν με το πάθημα του… ακούς εκεί να μην ξεχωρίσει ένα άγαλμα από άνθρωπο και να κλωτσήσει το τσιμέντο… γιατί γελάτε ρε ‘σεις? Ο καθένας θα μπορούσε να την πάθει… μοιάζει τόσο πολύ με άνθρωπο… άντε πάμε τώρα… 
 ΣΕΛΙΔΑ 2