ΤΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ 1

Πολίτης είμαι εγώ

Σε έναν τόπο ξακουστό

Χιλιάδες χρόνια πέρασαν

Τον τόπο αυτόν ημέρεψαν

Η φλόγα έφυγε από εδώ

Τον κόσμο γυρίζοντας  τον τρανό

Μα άφησε και κάτι σημαντικό

Ένα μεγάλο σεβασμό…

Και έρχονται τώρα μερικοί…

Άξεστοι όσο δολεροί…

Για να μας ειπούνε και αυτό…

Ότι όλοι εμείς… εγώ, εσείς

Και όλοι οι πολίτες γενικώς…

Τρώμε κάθε τι στραβό…

Με μια απάθεια, στωική

Χωρίς μιλιά, χωρίς φωνή…

Δεν είναι αλήθεια όμως  αυτό…

Παρά μόνο  ένα ψέμα πιστευτώ…

Όσο και αν προσπαθούν…

Το αντίθετο αυτοί να ‘πουν…

Το εμβατήριο είναι εδώ…

Είναι εσύ, είναι εγώ…

Είναι του καθενός από εμάς

Η φωνή από την καρδιά…

Όλοι ξέρουμε καλά…

Τι μέλει γενάτο στο μετά…

Το εμβατήριο σιωπά αναπολώντας

Τα παλιά, ενός λεπτού σιγή κρατά…

Για όλα όσα έχουν δει το φως…

Μέσα από το χάσμα των καιρών…

Ύστερα ξαναγυρνά μουρμουρίζοντας σιγά,

Ο κόσμος δεν είναι τόσο αφελής

Όσο τον θέλουν μερικοί…

Ξέρει να πολεμά γι’ αυτά…

Που θεωρούνται… ιερά,

Και ποτέ του δεν θα δεχτεί να πέσει… αμαχητί,

Πόσο δε να σκλαβωθεί, δεν υπάρχουνε

Δεσμά να σκλαβώσουν μια καρδιά…

Όταν για το δίκαιο πολεμά…

Το εμβατήριο τώρα φωνάζει δυνατά…

Είμαι εδώ, έχω καρδιά, ακούστε με όλοι καλά

Μια φορά θα σας το πω…

Έχω δικαίωμα να ζω, όπως εγώ επιθυμώ…

Με αξιοπρέπεια και σεβασμό,

Δεν το ζητάω… το απαιτώ…

Με κάθε τρόπο που μπορώ…

Ότι κι αν σημαίνει αυτό…

Όσο αναπνέω και όσο ζω

Θα πολεμώ κάθε τι που ‘ναι… στραβό

Κι αν σκεφτείτε πως δεν μπορώ…

Τότε πρέπει να σας πω…

Πως εκτός από άξεστοι και δολεροί

Είστε και πολύ χαζοί…

Γιατί φαίνεται ξεχνάτε πως…

Σε μένα το χρωστάτε το ότι είσαστε εκεί,

Άλλα αυτό δεν είναι για μια ζωή…

Εύκολα πολύ αλλάζει…

Όπως του ανέμου η πνοή

Γι’ αυτό και να προσέχετε πολύ

Αυτό είναι προειδοποίηση

Όσο και συμβουλή…