Αλέξανδρος Αραβαντηνός, ένας Έλληνας που θρηνεί για την κατάντια της χώρας του, ένας απλός Έλλην πολίτης χωρίς τίτλους ή διακρίσεις. Έναν Έλλην πολίτη, που όπως και πολλούς άλλους το κράτος τους περιπαίζει και τους περιγελά διαρκώς. Εκείνη λοιπόν την μέρα, στην << ωραία μανωλάρα >> έπαιρνε χώρα αυτή η συζήτηση. –Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως λαός πλέον. –δηλαδή μέχρι τώρα τη κάνουμε? Είπε με περιπαιχτικό τρόπο και μια δόση ειρωνείας ο Κυρ-Μένιος, καλός είναι και τούτος. Μέχρι τώρα δεν λέω, αγωνιζόμαστε μα με λάθος τρόπο. Μπα? και ποίος είναι ο σωστός τρόπος παρακαλώ? Ο σωστός τρόπος, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα, είναι να συσπειρωθούμε και να τους πολεμήσουμε με τα δικά τους όπλα….. -δηλαδή? Για γίνε πιο συγκεκριμένος, να καταλάβουμε και εμείς. -Μέχρι τώρα λέω, κάνουμε απεργίες, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, πορείες, όμως το αυτί τους δεν ιδρώνει με κάτι τέτοια….. –το λοιπόν…. –η λύση Κυρ-Μένιο είναι μία. Να οργανωθούμε ως Λαός και όχι ως άμορφες μάζες…. –και πως θα γίνει αυτό παρακαλώ? –θα τους δώσουμε για αρχή μιαν απόδειξη και μετά ένα τελεσίγραφο. –τι απόδειξη και τι τελεσίγραφο? –αυτοί δεν μας ζητάνε αποδείξεις? Ζητάνε αποδείξεις για κάθε μας κίνηση, τι πήρες? Ποτέ το πήρες? Από πού το πήρες? Είμαι σωστός? –ναι, μας βάζουν να κάνουμε την δική τους δουλεία γιατί αυτή είναι ανίκανοι να την κάνουν…. Πως βοηθαει όμως αυτό? –θα κάνουμε το ίδιο… -το ίδιο, τι εννοείς? –εδώ τα έχω!! Είπα εγώ και μια θριαμβευτική κίνηση έβγαλα από την τσάντα μου ένα πακέτο χαρτιά.
ΣΕΛΙΔΑ 3
ΣΕΛΙΔΑ 3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου