ΕΥΡΩΠΗ

ΕΥΡΏΠΗ

Αχ! Ταλαίπωρη Ευρώπη

Είναι ίσως γραφτό

Από την μοίρα…

Τι να πω?

Την Ευρώπη από παλιά…

Να την τυραννάνε ρε παιδιά

Από τα αρχαία ακόμη  χρόνια

Τα πολύ παλιά…

Που η Ευρώπη ήταν νεαρά…

Την άρπαξε  ο Δίας για την τόση

Της ομορφιά…

Ίσως κατάρα να ‘ταν αυτό…

Δεν το έζησα, δεν το ξέρω και έτσι

Δεν μπορώ να σας το ειπώ…

Ένα είναι σίγουρο και αληθινό…

Από τα τότες ως τα τώρα…

Έχει τραβήξει τα πάνδεινα κάθε φορά

Τι πολέμους… τι φωτιές…

Και τι τρομερές καταστροφές…

Τα ματιά της έχουνε δει

Όσα δεν δύναται να περιγραφούν…

Σε ένα τόσο δα μικρό χαρτί…

Έλκει δε τους πιο παράλογους μνηστήρες

Που θέλουν να Τήνε πονούν…

Να την ατιμάζουν

Και να Τήνε τιμωρούν…

Είναι λίγο έως πολύ…

Όλοι τους άντρες παλαβοί

Με έναν τρελό εγωισμό

Μα και με έμφυτο ναρκισσισμό…

Δεν χρειάζονται πολλά…

Δύο ονόματα είναι αρκετά…

ΝΑΠΟΛΈΩΝ είναι το ένα…

Όπου στην εποχή του… 

Έγινε σεισμός μα και καταποντισμός

Η καημένη η Ευρώπη είδε χιλιάδες

Από τα παιδία της…

Να καίονται μέσα στις στάχτες…

Ενός παράλογου πολέμου

Και όλα αυτά γιατί?

Από μια κακή επιλογή…

Λάθος άνθρωπος εις <<του σπιτιού>> την κεφαλή.

Η Ευρώπη η μόνη ηττημένη και στα σπλάχνα πληγωμένη…

Με την καρδιά κατακερματισμένη…

Μες την λήθη ενός βουβού πόνου παραδομένη…

Άραγε… τι να σκεφτόταν η καημένη?

Μα… ο χρόνος, ο μεγάλος ο γιατρός

Που όλα τα γιατρεύει

Τήνε  λυπήθηκε πολύ

Έτσι την γιάτρεψε και αυτήν…

Αφήνοντας της μοναχά…

Μιαν ανάμνηση πικρή…

Εις τον αέρα να πλανάται…

Το κακό που έκαμε εις τα παιδιά της

Να θυμάται…

Μα ο χρόνος έχει και ένα κακό…

Όσο αυτός περνά… την μνήμη σβήνει…

Από τα μυαλά όσον αθάνατοι μαζί του ζουν…

Έτσι και με την Ευρώπη…

Που όντας αθάνατη και νεαρά

Είχε πάθος για τα… << ατίθασα παιδιά >>

Μόλις η μνήμη του κακού χάθηκε

Στην άκρη του μυαλού…

Και πήρε χρόνια αρκετά…

Ήταν μεγάλη η ζημιά…

Η Ευρώπη νύφη ντύθηκε ξανά…

Μα έβαλε μαύρο νυφικό…

Και αυτό ήταν πολύ κακό…

Ο Χίτλερ είναι το δεύτερο όνομα στην σειρά…

Που πρέπει να αναφερθεί…

Γιατί και αυτός ήταν το ίδιο παλαβός…

Έκαμε την Ευρώπη από κυρά…

Σκλάβα σε κακόφημο μαχαλά…

Νόμιζε δε ο αδαής ότι με την βία όλα τα μπορείς…

Και για άλλη μια φορά…

Να σου η Ευρώπη  στην πυρά…

Να σου την πάλι να θρηνεί

Για τα χαμένα της παιδιά           

  Με ραγισμένη την καρδιά

Και τσακισμένη ραχοκοκαλιά…

Τώρα θα μου πεις τι ρολό έχουμε εμείς…

Εμείς οι πολίτες οι απλοί, αν θες…

<< της Ευρώπης τα παιδιά >>

Πρέπει λοιπόν φίλοι μου καλοί…

Όλοι μαζί να μαζευτούμε και μια φωνή

Σε όλους να το πούμε…

<< πόλεμο πότες δεν θέλουμε να ξαναδούμε >>

Ανάθεμα σε πόλεμε και όλα όσα

Φέρνεις που από του χρόνου

<<Τα σκαλιά>> ποτές να μην ανέβεις

Μαζί με αυτούς που σε καλούν

Περιχαρείς και τραγουδούν

<<Τις αρετές σου εξυμνούν>>

Γιατί από εσέ θέλουν να επλουτίσουν…

Τώρα εμάς τι μας αφόρα όλο αυτό?

Είναι φίλοι μου απλό…

Η Ευρώπη αν και δεν της φαίνεται, ακόμη,

Είναι ήδη σε πόλεμο… έναν ιδιόμορφο πόλεμο…

Όχι με όπλα… έμαθαν το μάθημα τους…

<< τα ατίθασα παιδιά >> είναι εδώ…

Μπροστά μας ξανά…

Μόνο που τώρα κρύβονται πίσω

Από την μάσκα του πολιτισμένου…

Και οδηγούν τους λαούς στο ίδιο αποτέλεσμα…

Στην εξαθλίωση και στην καταστροφή…

Αυτά για την ΕΥΡΩΠΗ του σήμερα