Η ΑΖΟΡΕΣ ΝΗΣΟΙ 3

 ΕΔΩ Η ΑΡΧΗ

προχωρώντας έφτασε σε ένα οικοδόμημα που καπότες πρέπει να ήταν μαγαζί… η είσοδος του ήταν μπλοκαρισμένη με χαλάσματα, τα οποία άρχισε αμέσως να μετακινεί… μπαίνοντας στο εσωτερικό του δεν υπήρχε κάνεις… μόνον γκρεμισμένα  ράφια με κάποια προϊόντα… υπήρχαν φρούτα που όμως ήταν όλα σάπια, υπήρχαν τσουρεκάκια που είχαν, δυστυχώς μουχλιάσει, ανασκαλεύοντας εδώ και εκεί, τέλος βρήκε σε μια γωνία πεταγμένα κουτιά τα οποία όταν τα άνοιξε είχαν μέσα τους σοκολάτες. Άνοιξε μια από αυτές, δεν έμοιαζε να έχει χαλάσει… την δοκίμασε… από την πρώτη μπουκιά ένιωσε καλύτερα… κοίταξε προσεκτικά γύρω του, εδώ ήταν ένα καλό μέρος για να βγάλει το υπόλοιπο της ημέρας, άλλωστε όπου να ναι θα πέφτε η νύχτα… μιαν ακόμα νύχτα χωρίς την οικογένεια του… όμως τώρα δεν ήταν ώρα για τέτοιες σκέψεις, έπρεπε οπωσδήποτε να επιβιώσει αυτό προείχε η επιβίωση… μετά το φαγητό, ο θεός ας το έκανε φαγητό έπρεπε κάπου να κοιμηθεί… ψάχνοντας εντατικά μέσα στα χαλάσματα βρήκε μερικά τσουβαλάκια με άμμο. Τα απόθεσε χάμω το ένα δίπλα στο άλλο, έβαλε επάνω τους και ένα πανί, που βρήκε παραδίπλα, προφανώς καπότες ήταν ένα είδος κουρτίνας, ξάπλωσε επάνω τους προσπαθώντας να κοιμηθεί και να ξεχάσει όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίον καιρό… σε λίγο κοιμόταν βαθιά. Το ξημέρωμα ακούστηκε ένας θόρυβος από την είσοδο, εκεί από όπου είχε μετακινήσει τα χαλάσματα… το ξάφνιασμα του ήταν μεγάλο, έτσι καθώς ήταν από τον ύπνο… ποιος μπορεί να ήταν? Ήταν φίλος η εχθρός? Μετακινήθηκε απότομα από το αυτοσχέδιο στρώμα του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πέσει κάτω και στην προσπάθεια του να κρατηθεί από κάπου έσκισε ένα τσουβαλάκι με άμμο και το χέρι του χώθηκε μέσα… Στην είσοδο του μαγαζιού πρόβαλε ένα παιδικό μουτράκι… ήταν ένα κοριτσάκι, μια σταλιά, αδύνατο, βρώμικο, φορώντας κουρέλια όπως και εκείνος. Τα ματιά του περιστράφηκαν γρήγορα μέσα στο χώρο του δωματίου… όταν είδε ότι όλα ήταν εντάξει, ότι δεν υπήρχε κίνδυνος, γύρισε προς την είσοδο και με βήμα γρήγορο, όσο του επέτρεπε η κούραση και η αδυναμία του… φαινόταν σαν να προχωρούσε ώρες, επίσης φαινόταν ότι δεν είχε φάει τίποτα για μέρες, βγήκε έξω.  Ξαναγύρισε σε λίγο μαζί με άλλα, πολλά παιδάκια… τα οποία, αμίλητα και αγέλαστα, στην ίδια πάνω κάτω κατάσταση με αυτό, όρμησαν μέσα στο δωμάτιο και έψαξαν να βρουν από μια γωνία το καθένα τους… τέλος αφού ταχτοποιήθηκαν πλησίασαν τα τσουβαλάκια με την άμμο που κοιμόταν πριν ο φίλος μας και πήραν το πακέτο με τις σοκολάτες που ήταν εκεί… άρχισαν να τις τρώνε με βουλιμιά… γιατί όχι άλλωστε? Στο δωμάτιο υπήρχαν μόνον τσουβαλάκια με άμμο, το ένα μάλιστα ήταν σκισμένο και η άμμος είχε κυλίσει από μέσα του και επάνω τους ακουμπισμένες οι σοκολάτες… δίπλα τους πεσμένο ένα πανί… πουθενά ζωντανή ψυχή, συνεπώς ούτε κίνδυνος. Έτσι μετά το γεύμα τους αποτραβήχτηκε το καθένα στην γωνία του, πάντα αμίλητα, αγέλαστα κουβαλώντας το καθένα το δικό του μαρτυρικό φορτίο…

ΣΕΛΙΔΑ 4