ΑΡΧΑΊΑ ΣΟΦΊΑ

αν οι άνθρωποι είχαν γούστο

κι όχι το μυαλό στο λούσο

θα μπορούσαν όπως τότες

να δούνε καθαρά τι πραγματικά

σημαίνει η ομορφιά

οι αρχαίοι στην Ελλάδα

είχαν τρομερή σπιρτάδα

κι ήταν προνοητικοί

‘ξεραν ότι η ομορφιά

σαν ύλη

Έχει σάρκα και οστά

Ιδού λοιπόν η Αφροδίτη

Που απ’ τον αφρό

Γεννήθηκε και βγήκε

Στην στεριά γεμάτη κάλος

Και ομορφιά

Σαν τα όνειρα τα πιο τρελά

Μα υπάρχει και αυτή

Που είναι άυλη κρυφή

Που δίνει εις το πνεύμα

Δύναμη να ζει και να δημιουργεί

Τώρα πια η Αφροδίτη

Είχε αντίζηλο κομήτη

Το αστέρι της θα λάμπει

Μα θαμπάδα το πλακώνει

Γιατί τώρα δεν είναι η μόνη

Που την ομορφιά κατέχει

Η πανέμορφη θεά ονομάστηκε

Αθηνά

Και λάμπει όσο καμία

Γεμάτη από το φώς

Με αρματωσιά χρυσή

Έτσι γεννήθηκε αυτή

Λεν ότι είναι του Δία κόρη

Μα δεν έχει σημασία

Γιατί και Αφροδίτη

Ήταν κόρη  από σπίτι

Του Ουρανού ήταν θυγατέρα

Της Αθηνάς παλαιοτέρα

Έτσι και οι δυο είχαν κάτι  Θεϊκό 

Η μια συμπλήρωνε την άλλη

Μα παραλίγο να χωρίσουν πάλι

Αιτία στάθηκε η ζήλεια που στάλθηκε     

Σαν τη  σφήνα ανάμεσα στις δυο Θεές

Που ήταν τόσο δυνατές

Όσο και φανταχτερές

Συμπλήρωνε η μια την άλλη

Κι είχαν όλοι ήσυχο το κεφάλι

Κάθε μια από αυτές χρώσταγε

Μεγάλη χάρη εις την άλλη

Το ότι η Αφροδίτη ήταν

Τόσο αγαπητή στου τεχνίτη

Τη μορφή ήταν από την Αθηνά

Σταλμένη και εμπνευσμένη

Όσο για την Αθηνά που χουν γραφτεί

Τόσα πολλά έχει και η Αφροδίτη βάλει

Χέρι εις τα λόγια τα γλυκά που την

Εξυμνούν τόσο τρανταχτά……                    

 Συνυπήρχαν υλη και ψυχή

Δημιουργώντας μια διάβα

Μοναδική…