ΜΙΑΝ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΜΙΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΠΌΤΕΣ ΘΑ ΕΙΔΟΎΜΕΝ ΆΣΠΡΗ ΜΈΡΑ?

Ήμασταν δυο, γίναμε τρεις…

Και τώρα χίλιοι δεκατρείς…

Μας σκλαβώσαν…

Μας κτυπήσαν…

Να μας αφανίσουν προσπαθήσαν…

Μέσα στου χρόνου τα μονοπάτια…

Από χίλια περάσαμε κιτάπια…

Και έρχομαι τώρα και ρωτώ…

Είναι πότες δυνατό… 

Όσα οι οχθροί μας δεν πετύχαν…

Να μας τα κάμουν οι δικοί μας?

Μπορεί να συμβεί αυτό?

Και αν ναι πως είναι δυνατό…

Να επιτρέψουμε εμείς κάτι…

Που δεν κατάφερε κάνεις?

Μιαν άσπρη μέρα δεν θα δούμε?

Πρέπει όλο εμείς να πολεμούμε?

Που είναι το πνεύμα?

Που είναι οι γνώση?

Η ιδιοσυγκρασία η τόση

Που όλα αυτά τα χρόνια

Ενωμένους μας κρατούσε

Και τους οχθρούς μας

Μακριά εμπρογκούσε…

Έχει μήπως πια χαθεί?

Οϊμέ εάν αυτό συμβεί…

Είμαστε ένας λαός…

Ενωμένος, δυνατός?

Η απλά μια μάζα από…

Άμυαλα πουλάρια που

Από την μύτη τα τραβούν…

Και αυτά απλός ακλουθούν?

Γιατί αν συμβαίνει αυτό…

Τότες λυπάμαι, μα θα το πω…

Κύριοι… οδεύουμε ολοταχώς…

Για το χαμό… ξέρω, είναι λυπηρό...

Μα περά για περά αληθινό…