Τον απασχολούσε λίγο το τι ακριβώς είχε συμβεί, πριν μέσα στο δωμάτιο. Είχε γίνει ένα με το υλικό που υπήρχε στα τσουβαλάκια… το πως η το γιατί δεν το ήξερε… ένα μόνο του έμενε… να το αποδεχτεί. Έτσι συνέχισε να τρέχει πίσω από τα παιδιά που τώρα είχαν κρυφτεί πλέον πίσω από το πρώτο ερειπωμένο κτήριο.
Η ΦΛΟΓΑ Η ΘΕΡΜΗ
Κάπου αλλού, χιλιάδες μίλια μακριά, σε μιαν άλλη ήπειρο, γίνονται τα εξής. Ένα κορίτσι ολόξανθο προχωρεί για το σχολειό του, ανέμελο και ξέγνοιαστο, τι σκοτούρες να ‘χει άλλωστε? Είναι μόλις 17 χρονών, έχει όλη την ζωή μπροστά του… όπου να ‘ναι θα συναντήσει τους συμμαθητές της και θα πάνε όλοι μαζί στο σχολειό τους, το σχολικό λεωφορείο περνά από την επομένη διασταύρωση… Στο δρόμο που οδηγεί για το σχολειό, υπάρχει ένα μεγάλο δάσος, καθώς και διάφορα κτίσματα. Ένα από αυτά είναι εργοστάσιο χημικών. Η φίλη μας έχει σχεδόν φτάσει, να και το λεωφορείο, πάντα στην ώρα του… όμως σήμερα κάτι είναι διαφορετικό… κάτι στον αέρα, αυτή η βουή, αυτή η μυρουδιά… και τέλος αυτή η μεγάλη λάμψη… σαν ξαφνικά ο Ήλιος να κατέβηκε στην γη. Από κει και έπειτα όλα είναι θολά… μοιάζει λες και ο κόσμος να ‘χει αρπάξει φωτιά. Αμυδρά πολύ αμυδρά ακούει τις φωνές γύρω της. Είναι κόσμος που ουρλιάζει κλαίγοντας, θέλει να πάει κοντά τους, να τους πει… είμαι εδώ. Μα δεν μπορεί… βρίσκεται μέσα στο δάσος το οποίο καίγεται. Πράγμα παράξενο γιατί εκείνη δεν νιώθει κανέναν πόνο. Όλα γύρο της καίγονται μα εκείνη στέκει εκεί, παγωμένη, ανήμπορη να κουνηθεί, όλα μοιάζουν με ένα κακό όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου