ΕΔΩ Η ΑΡΧΗ
πόσες ώρες πέρασαν έτσι? Κάνεις δεν μπορούσε να πει… ο χρόνος κυλά αργά, βασανιστικά κάτι τέτοιες στιγμές. Πάντως είχε σκοτεινιάσει ελαφρά όταν τα παιδάκια αυτά, όμοια φαντάσματα, σηκώθηκαν και με αργά, κουρασμένα βήματα συνέχισαν το δρόμο τους. Έναν δρόμο για πού? Κανένα από αυτά δεν ήξερε, ήξεραν μόνον ότι αν έμεναν κάπου στάσιμα δεν θα ήταν ασφαλή, έπρεπε να κινούνται συνεχώς, με προφυλάξεις μεν άλλα διαρκείς κίνηση. Όταν και το τελευταίο από αυτά βγήκε από το δωμάτιο, κάτι άρχισε να κινείται, αργά άλλα σταθερά στην αρχή και μετά όλο και πιο γρήγορα. Ήταν η άμμος… κινήθηκε στην αρχή αργά, πήρε σχήμα, ξανάπεσε και ξανασηκώθηκε… δημιουργώντας την αίσθηση ότι ήθελε να πάρει ένα σχήμα, μια μορφή… τελικά η άμμος χάθηκε και την θέση της πήρε ο φίλος μας. Κοιτάχτηκε για λίγο παραξενεμένος, μετά άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες σαν κάποιος ο όποιος είχε βρεθεί σε χώρο με λιγοστό οξυγόνο και τώρα προσπαθούσε να το αναπληρώσει. Μετά έτρεξε έξω, πίσω από τα παιδάκια, μπορεί να μην ήταν η οικογένεια του, ήταν όμως μόνα και έρημα όπως ακριβώς και εκείνος. Επίσης ίσως χρειάζονταν κάποιον για συντροφιά, όπως και εκείνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου